ABSTRACT
Aim: Identifying at-risk groups during the pandemic period, when the need for health services increases, is important for preventing mortality and morbidity and for organizing the patients and intensive care beds, equipment, and personnel that will be needed at that time. In our study, we aimed to evaluate the difference in chronic diseases, demographic data, and laboratory tests between patients with a diagnosis of COVID-19 who need and do not need intensive care in the hospital, and to investigate the factors affecting the need for intensive care. Methods: The study is a retrospective cross-sectional study and included 256 patients with a diagnosis of COVID-19. They were hospitalized in the pandemic service of the training and research hospital between 01.11.2020 and 31.12.2020. The patients were divided into two groups: those who needed intensive care and those who did not. The relationship between the need for intensive care and demographic data, chronic diseases and laboratory data, and the differences between the groups were examined. IBM SPSS Statistics 21.0 (IBM Corp. Released 2012. IBM SPSS Statistics for Windows, Version 21.0. Armonk, NY: IBM Corp.) was used for statistical analyzes and calculations. p<0.05 was accepted as the statistical significance level. Results: The mean age of the patients participating in the study was 63.36±14.18 (22-94) years, and %60,5 were male. In those who need intensive care, male gender, mean age, blood urea nitrogen (BUN), creatinine, Aspartate aminotransferase (AST), C-Reactive Protein, International Normalized Ratio (INR), Lactate dehydrogenase (LDH), ferritin, D-dimer values are intense. Statistically significantly higher, lymphocyte count was found to be lower than those who did not go to care. Asthma-COPD, age, gender, and LDH positively predicted the need for intensive care, whereas lymphocytes and length of hospital stay negatively predicted. Conclusion: In our study, advanced age, male gender, the presence of asthma and COPD, increased platelet counts, and decreased lymphocyte counts were determined as risk factors for the need for intensive care, and with the general condition of risky patients and closer monitoring of laboratory data, intensive care may be reduced. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Sağlık hizmetleri gereksiniminin arttığı pandemi döneminde risk altındaki grupların belirlenmesi mortalite ve morbiditenin önlenmesinde, ihtiyaç olacak hasta ve yoğun bakım yatağı, ekipman ve personel organizasyonunda önemlidir. Çalışmamızda, hastanede yatan yoğun bakım gereksinimi olan ve olmayan COVID-19 tanılı hastalar arasında kronik hastalıklar, demografik veriler ve laboratuvar tetkikleri yönünden farkın değerlendirilmesini ve yoğun bakım gereksinimini etkileyen faktörleri araştırmayı amaçladık. Yöntem: Çalışma retrospektif kesitsel bir araştırma olup, çalışmaya 01.11.2020-31.12.2020 tarihleri arasında eğitim ve araştırma hastanesi pandemi servisinde yatan COVID-19 tanılı 256 hasta dâhil edilmiştir. Hastalar yoğun bakım gereksinimi olan ve olmayan olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Yoğun bakım gereksinimi ile demografik veriler, kronik hastalıklar ve laboratuvar verileri arasındaki ilişki ve gruplar arası farklar incelenmiştir. Ístatistiksel analizler ve hesaplamalar için IBM SPSS Statistics21.0 (IBM Corp. Released 2012. IBM SPSS Statistics for Windows, Version21.0. Armonk, NY: IBM Corp.) kullanılmıştır. p<0,05 istatistiksel anlamlılık düzeyi olarak kabul edilmiştir. Bulgular: Çalışmaya katılan hastaların yaş ortalaması 63.36±14.18 (22-94) yıl olup, %60,5'i erkektir. Yoğun bakım gereksinimi olanlarda erkek cinsiyet, yaş ortalaması, kan üre azotu (BUN), kreatinin, Aspartat aminotransferaz (AST), C-Reaktif Protein, uluslararası düzeltme oranı (INR), Laktat dehidrojenaz (LDH), ferritin, D-dimer değerleri yoğun bakıma gitmeyenler göre istatistiksel olarak anlamlı daha yüksek, lenfosit sayısı daha düşük saptanmıştır. Astım-KOAH, yaş, cinsiyet, LDH yoğun bakım gereksinimini pozitif yönde, lenfosit ve hastanede kalış süresi ise negatif yönde yordamaktadır. Sonuç: Çalışmamızda, ileri yaş, erkek cinsiyet, Astım-KOAH varlığı, trombosit sayısı ve laktat dehidrojenaz artışı, lenfosit sayısının azalması yoğun bakım gereksinimi açısından risk faktörü olarak saptanmış olup, yatan riskli hastaların genel durumu ve laboratuvar verilerinin daha yakın takibi ile yoğun bakım gereksinimi azalabilir. (German) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Family Practice / Türkiye Aile Hekimligi Dergisi is the property of Deomed Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
The ongoing COVID-19 pandemic reminded once again that microbiological diagnostic methods are irreplaceable in both diagnosing and detecting asymptomatic persons. At present, real-time reverse transcriptase polymerase chain reaction (RT-PCR) is the gold standard method for diagnosing COVID-19, but the test’s accuracy varies in sample quality. Especially in the last stages of the disease, negative results of nasopharyngeal or oropharyngeal swab samples or rapid antigen tests do not necessarily mean that these patients do not carry the virus. Considering that a significant number of COVID-19 patients need intensive care and mechanical ventilation in the late period, which sample should be taken from where and when should be evaluated. Lower respiratory tract samples have a more significant chance of finding viral RNA than upper respiratory tract samples. Technical recommendations and the virological diagnostic methodologies and used in the intensive care unit of patients infected with SARS-CoV-2 are summarized in this article. We aimed to emphasize the need to get a sample from the right place at the right time for a reliable virological diagnosis. (English) [ FROM AUTHOR] Koronavirüs hastalığı-19 (COVID-19) pandemisi gerek tanıda gerekse asemptomatik kişilerin tespitinde mikrobiyolojik tanı yöntemlerinin vazgeçilmez olduğunu bir kez daha hatırlatmıştır. Günümüzde gerçek zamanlı revers transkriptaz polimeraz zincir reaksiyonu halen COVID-19 tanısı için altın standart tanı yöntemi olarak kabul edilmektedir, ancak testin doğruluğu alınan örneğin zamanlamasına ve kalitesine göre değişebilmektedir. Özellikle hastalığın ileri evrelerinde nazofarengeal veya orofarengeal sürüntü örneklerinin ya da hızlı antijen testlerinin negatif olarak sonuçlanması bu hastaların kesin olarak virüsü taşımadıkları anlamına gelmez. Ciddi sayıda COVID-19 hastasının geç dönemde yoğun bakım ve mekanik ventilasyona ihtiyacı olduğu düşünüldüğünde, nereden ve ne zaman numune alınması gerektiği iyi değerlendirilmelidir. Alt solunum yolu örneklerinde viral RNA bulma şansı üst solunum yolu örneklerine göre daha fazladır. SARS-CoV-2 ile enfekte hastaların yoğun bakım ünitesinde kullanılan virolojik tanı metodolojileri ve teknik öneriler bu yazıda özetlendi. Amacımız, güvenilir bir virolojik tanı için doğru zamanda doğru yerden örnek alınması gereksinimini vurgulamaktır. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Journal of the Society of Thoracic Carido-Vascular Anaesthesia & Intensive Care is the property of Gogus Kalp Damar Anestezi ve Yogun Bakim Dernegi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Objective: The number of studies investigating the requirement for red blood cell (RBC) transfusions and the effects of transfusions on mortality in intensive care unit (ICU) patients with coronavirus disease-2019 (COVID-19) is limited. This study investigated the relationship between RBC transfusions and the prognostic laboratory criteria of COVID-19, ICU length of stay, and mortality in ICU patients with a diagnosis COVID-19. Methods: This retrospective study included 401 patients aged 18 years and older who were followed up and treated in the ICU with a positive real-time polymerase chain reaction test result for COVID-19 between September 01, 2020 and January 31, 2021. After obtaining the ethics committee approval, the demographic data, clinical data, and laboratory results of the patients included in the study were screened from the electronic medical record system and recorded in data-recording forms. Results: The mean age of the 393 patients included in the analyses was 69.42±12.90 years, and 52.7% were male. Eighty-eight percent (n=346) of the patients had comorbidities, with 35.9% having three or more comorbidities. Forty (10.2%) patients who received transfusion had higher values of Acute Physiology and Chronic Health Evaluation score (p<0.05), ICU length of stay (p<0.001), D-dimer (p<0.05), brain natriuretic peptide (p=0.001), lactate dehydrogenase (LDH) (p<0.05), and creatinine (p=0.001) than those without transfusion. The lowest hemoglobin value (p<0.001) and LDH value (p<0.05) were found to be factors effective in transfusion status. The mortality rate was higher in patients who required RBC transfusions (72.5%) than in patients without transfusion requirements (45.9%) (p=0.001). The rate of having three or more diseases was higher in patients with transfusions (55.0%) than in patients without transfusions (33.7%) (p<0.05). Conclusion: This retrospective study demonstrated the association of RBC transfusions with an increase in ICU length of stay and mortality. The decision of transfusion for the critically ill group followed up in the COVID-19 ICU should be individualized, and unnecessary transfusions should be avoided. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) takip edilen hastalarda eritrosit süspansiyonu (ES) transfüzyonu ihtiyacı ve transfüzyonların mortalite üzerine etkilerini araştıran çalışmalar yetersizdir. Bu çalışmada, yoğun bakımlarda COVID-19 tanısı ile takip edilen hastalarda ES transfüzyonlarının COVID-19 prognostik laboratuvar kriterleri YBÜ'de kalış süreleri ve mortalite ile ilişkisinin araştırılması amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Retrospektif olarak planlanan bu çalışmaya 01.09.2020-31.01.2021 tarihleri arasında, YBÜ'de takip ve tedavi edilen 18 yaş ve üzeri, gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu testi pozitif olan 401 hasta alındı. Etik kurul onayı sonrasında, dahil edilen hastaların demografik verileri, klinik verileri ve laboratuvar sonuçları elektronik tıbbi kayıt sisteminden hasta kayıtları taranarak veri kayıt formları dolduruldu. Bulgular: Analizlere dahil edilen 393 hastanın %52,7'i erkek, hastaların yaş ortalaması 69,42±12,90 idi. Hastaların %88'inin (346) yandaş hastalığı vardı ve bunların %35,9'unda 3 ve üzeri ek hastalık saptandı. Transfüzyon yapılan 40 (%10,2) hastanın Akut Fizyoloji ve Kronik Sağlık Değerlendirmesi skoru (p<0,05), yoğun bakımda kalış süresi (p<0,001), D-dimer (p<0,05), beyin kaynaklı natriüretik peptid (p=0,001), laktat dehidrogenaz (LDH) (p<0,05) ve kreatinin (p=0,001) değeri transfüzyon yapılmayan hastalara göre yüksek bulundu. En düşük hemoglobin değeri (p<0,001) ve LDH değeri (p<0,05) transfüzyon yapılma durumu üzerinde etkili faktörler olarak saptandı. ES transfüzyonu yapılan hastalardaki ölüm oranı (%72,5), transfüzyon yapılmayan hastalardakine göre (%45,9) daha yüksek bulundu (p=0,001). Transfüzyon yapılan hastalardaki 3 ve üzeri hastalığa sahip olma oranı (%55,0), transfüzyon yapılmayan hastalara göre (%33,7) daha yüksek bulundu (p<0,05). Sonuç: Bu retrospektif çalışma sonucunda ES transfüzyonlarının artmış YBÜ kalış süresi ve mortalite ile ilişkisi gösterilmiştir. COVID-19 YBÜ'de takip edilen kritik hasta grubunda transfüzyon kararının hasta düzeyinde özelleştirilmesi ve gereksiz transfüzyonlardan kaçınılması gerektiği her zaman göz önünde bulundurulmalıdır. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Medical Journal of Bakirkoy is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Objective: The coronavirus disease-2019 (COVID-19) pandemic has had a negative impact on all healthcare services. We investigated how the intensive care mortality rate, an important quality indicator of intensive care units, was affected during the pandemic at our center. Materials and Methods: In a retrospective single-center internal surgery setting with a 20-bed intensive care unit, patients without COVID-19 were admitted. The mortality rates over a 6-month time period pre- and postpandemic were compared. Results: During the pandemic, the mortality rate at our intensive care unit has increased. We also observed that there was a significant relationship between mortality and the indication for admission to the intensive care unit (postsurgical admission, postadmission for medical reasons, and post-traumatic) and the place of admission to the intensive care unit (emergency department, different hospital) (p<0.05). Conclusion: During the pandemic period, disruptions in routine health services can cause significant health problems in patients who do not have COVID-19 infection. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Koronavirüs hastalığı-2019 (COVÍD-19) pandemisi tüm sağlık hizmetlerini olumsuz etkilemektedir. Bu çalışmada pandemi döneminde merkezimizde, yoğun bakım ünitelerinin önemli kalite göstergesi olan yoğun bakım mortalite oranının nasıl etkilendiğini araştırdık. Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif tek merkezli çalışmada, dahili cerrahi non-COVÍD-19 hastaların kabul edildiği 20 yataklı yoğun bakım ünitesinde mortalite oranları, pandemi öncesi ve sonrası 6 aylık zaman periyotlarında karşılaştırıldı. Bulgular: Pandemi döneminde yoğun bakım ünitemizde takip edilen hastalarda mortalite oranı artmıştır. Mortalite ile yoğun bakım ünitesine kabul endikasyonu (cerrahi nedenle kabul sonrası, medikal nedenle kabul sonrası, travma sonrası) ve yoğun bakım ünitesine kabul yeri (acil servis, farklı hastane) arasında anlamlı bir ilişki olduğu görülmüştür (p<0,05). Sonuç: Rutin sağlık hizmetlerindeki aksamalar, pandemi döneminde COVÍD-19 enfeksiyonu taşımayan hastalarda önemli sağlık sorunlarını beraberinde getirecektir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Giriş: 11 Mart tarihinde, Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ) tarafından ilan edilen COVÍD-19 salgını sonrası, Mart’ın ikinci haftasından itibaren ülkemizde olgular bildirilmiştir. COVÍD-19 olgularının %5’inde hastalığın seyri sırasında yoğun bakıma ünitesine (YBÜ) yatış ihtiyacı gelişmektedir. Bu çalışma ile YBÜ’de izlediğimiz kritik durumdaki COVÍD-19 hastalarının klinik özelliklerinin tanınması, takip ve tedavisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Bu çalışmada;Mart-Haziran 2020 tarihleri arasında, COVÍD-19 enfeksiyonu tanısı alan 180 hastanın, Dahiliye YBÜ’ye kabul edilen 18 (%12,2) hasta değerlendirilmiştir. Bulgular: YBÜ'ye kabul edilen 18 hastadan 13'ünün (%72,2) invaziv solunum desteğine ihtiyacı vardı. Geri kalan hastalara (5 hasta, %27,8) non-invaziv ventilasyon tedavisi uygulandı. Hastaların 16'sında (%88,9) en az bir komorbiditeye rastlandı. Yoğun bakım ünitesine yatan hastaların, 28 günlük mortalitesi %55,6 iken hastane mortalitesi %61,1 idi. 60 günlük mortalite ise %66,7 olarak bulundu. Tartışma: YBÜ’ye kabul oranımız ve ölüm oranlarımız Çin, Amerika ve Ítalya’dan bildirilen çalışmalara göre daha yüksek bulunmuş ve bunun muhtemel sebeplerinin hastaların ciddiyeti, invaziv mekanik ventilasyon ihtiyacı olduğu düşünülmüştür. Sonuç: Bu çalışma sonuçlarına göre COVÍD-19 kritik seyirli hastaların risk faktörleri, takip ve tedavisinde kullandığımız yöntemler ortaya konulmuştur. Bu sonuçların gelecekteki takip ve tedavi yöntemlerine katkı sağlayabileceği düşünülmekle birlikte yeni çalışmalara ihtiyaç vardır.Alternate :Introduction: After the COVID-19 outbreak announced by the World Health Organization (WHO) on March 11, cases have been reported in our country since the second week of March. In COVID-19 cases, the need for intensive care hospitalization develops in 5% during the course of the disease. With this study, it was aimed to recognize the characteristics, follow-up and treatment of patients in critical condition for COVID-19 in the intensive care unit (ICU). Materials and methods: Between March and June 2020, 180 adult patients were diagnosed with COVID-19, and 18 (12.2%) of them were admitted to Internal Medicine ICU Results: Thirteen (72.2%) of 18 patients admitted to the ICU needed invasive respiratory support. Non-invasive ventilation therapy was applied to the remaining patients (5 patients, 27.8%). At least one comorbidity was found in 16 of the patients (88.9%). 28-day mortality of patients hospitalized in the intensive care unit was 55.6%, while hospital mortality was 61.1%. 60-day mortality was found as 66.7%. Discussion: Although our admission rate to the Intensive Care Unit and our mortality rates were higher than the studies reported from China, America and Italy, it was thought that the possible reasons for this were due to the severity of the patients, the higher need for invasive mechanical ventilation. Conclusion: This study, in which the risk factors of COVID-19 patients with critical course, and the results of the methods we use in their follow-up and treatment, are thought to contribute to future follow-up and treatment methods, but new studies are needed.
ABSTRACT
Objectives: Objective of the study was to examine the laboratory findings with clinical characteristics and treatments of patients who were hospitalized in a tertiary intensive care unit with the diagnosis of coronavirus disease 2019 (COVID-19) and developed pneumothorax and to determine epidemiology and risks of pneumothorax. Methods: The study was conducted by retrospectively examining the electronic records of 681 COVID-19 patients who were followed up between 1 April 2020 and 1 January 2021 in 3 tertiary intensive care units (each was 24 beds). Patients demographic and clinical characteristics, laboratory findings, mechanical ventilator parameters and chest imaging were evaluated retrospectively. Results: Pneumothorax in 22 (3.2%) of 681 with COVID-19 patients was detected and acute respiratory distress syndrome (ARDS) in 481 (70.6). All the study patients met ARDS diagnostic criterias. Mortality rates were 43.4% (296/681) in all patients, 52.8% (254/481) in patients with ARDS, and 86.3% (19/22) in patients with pneumothorax. Pneumothorax occurred in the patients within a mean of 17.4±4.8 days. The computed tomographies of patients were observed common ground-glass opacities, heterogenic distribution with patch infiltrates, alveolar exudates, interstitial thickening in the 1st week of their symptom onset. Conclusion: We observed that pneumothorax significantly increased mortality in COVID-19 patients with ARDS. We believe that understanding and preventing the characteristics of pneumothorax will make an important contribution to mortality reduction. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Çalışmanın amacı, üçüncü basamak yoğun bakım ünitesinde koronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19) tanısı ile yatırılan ve pnömotoraks gelişen hastaların laboratuvar bulgularının klinik özellikleri ve tedavileri ile birlikte incelenmesi, pnömotoraks epidemiyolojisi ve risklerinin belirlenmesidir. Yöntem: Çalışma;1 Nisan 2020 ile 1 Ocak 2021 tarihleri arasında üç adet üçüncü basamak yoğun bakım ünitesinde (her biri 24 yataklı) takip edilen 681 COVID-19 hastasının elektronik kayıtları geriye dönük olarak incelenerek gerçekleştirildi. Hastaların demografik ve klinik özellikleri, laboratuvar bulguları, mekanik ventilatör parametreleri ve akciğer görüntülemeleri geriye dönük olarak değerlendirildi. Bulgular: COVID-19 geçiren 681 hastanın 22'sinde (%3,2) pnömotoraks ve 481'inde (%70,6) akut respiratuar distres sendromu (ARDS) tespit edildi. Tüm çalışma hastaları ARDS tanı kriterlerini karşıladı. Mortalite oranları tüm hastalarda %43.4 (296/681), ARDS'li hastalarda %52.8 (254/481), pnömotorakslı hastalarda ise %86,3 (19/22) idi. Hastalarda ortalama 17,4±4,8 gün içinde pnömotoraks gelişti. Semptomların başladığı 1. haftada hastaların bilgisayarlı tomografilerinde yaygın buzlu cam opasiteleri, yama infiltratları ile heterojenik dağılım, alveolar eksüdalar, interstisyel kalınlaşma gözlendi. Sonuç: ARDS'li COVID-19 hastalarında pnömotoraksın mortaliteyi önemli ölçüde artırdığını gözlemledik. Pnömotoraksın özelliklerinin anlaşılmasının ve önlenmesinin mortalitenin azaltılmasına önemli katkı sağlayacağına inanıyoruz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Journal of the Society of Thoracic Carido-Vascular Anaesthesia & Intensive Care is the property of Gogus Kalp Damar Anestezi ve Yogun Bakim Dernegi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Objective: Artificial neural networks (ANNs) are computer systems that are inspired by the biological neural networks that make up mammalian brains. An ANN is built from a network of linked units or nodes known as artificial neurons, which are roughly modeled after the neurons in the human brain. Each link, like synapses in a human brain, has the ability to send a signal to other neurons. The connections are referred to as edges. Neurons and edges usually have a weight that changes as learning progresses. The weight changes the intensity of the signal at a connection. Artificial neural networks have found applications in a wide range of fields due to their capacity to recreate and simulate nonlinear phenomena. System identification and control, medical diagnostics, data mining, visualization, machine translation, distinguishing highly invasive cancer cell lines from less invasive lines using simply cell shape information, and many more domains are examples of application areas. In this study, ANN analysis was utilized by us to forecast the total cost of therapy or the prognosis of severe COVID-19 the patients in the intensive care unit (ICU). Methods: The parameters such as ages, and the other biochemical parameters that affect the staying periods (days) of COVID-19 infected patients in ICU were evaluated by using an ANN analysis. For this a computer program, Pythia®, was used to develop ANN models. Real data was used for that selected patients in this study. Results: The real data obtained from the ICU and gave to the computer as initial parameters. The computer program gave 15 neurons for the first level, one neurons for the second level as the most suitable model for the prediction (SSD = 0.000995). This program predicts a total cost 144.930,94 Turkish Lira (27.300 USD) where the real cost 142.234,06 Turkish Lira (26.792 USD) for the real patient in 2019. This relation was found to be good to predict the possible affected parameters on staying times. Conclusion: The ANN model developed and released in this research does not necessitate any experimental parameters. Besides, ANN has the ability to deliver helpful and exact prediction or information regarding the expense of COVID-19 patients in ICU. © 2022. All Rights Reserved.
ABSTRACT
Objective: Critically ill patients, such as intensive care patients, are highly vulnerable to pressure ulcers (PUs). Due to the increased workforce brought by the COVID-19 pandemic, there have been changes in the number of patients and the quality of follow-up. The primary aim of our study is to examine the effects of the first year of the pandemic on pressure ulcer follow-up and treatment strategies for patients hospitalized in non-COVID intensive care units (ICU). The secondary aim is to examine the effect of nutritional support. Methods: The data of 120 patients who were followed up in the non-COVID ICU for at least 2 weeks between January--March 2021(Group 1) and January--March 2020 (Group 2) and followed up with PUs were retrospectively analyzed. In addition to the demographic data and comorbidities of the patients, admission from the nursing home, stages of PUs at admission, changes in stages, and nutritional parameters were recorded. Results: While an increase in the PU stage was detected in 24 patients in Group 1, no increase in the stage of the wound was observed in Group 2 (32.0 vs 0, p=0.000). The transferrin value measured during hospitalization was found to be lower in Group 1 (1.23 vs 1.43, p=0.008). In Group 1, the prealbumin value decreased (0.9 vs 0.2, p=0.008) on day 15 compared with the hospitalization and C-reactive protein value increased. In Group 2, the albumin value was found to be lower (2.5 vs 2.3, p=0.047) on day 15 compared with the day of hospitalization. Conclusion: In the first year of the pandemic, there was an increase in the existing pressure ulcer stage and a decrease in the nutritional status in patients hospitalized in the ICU for non-COVID reasons. We believe that this might be due to the increased patient care needs and the burnout of healthcare staff due to the COVID pandemic. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Yoğun bakım hastaları gibi kritik durumdaki hastalar, basınç ülserlerine karşı oldukça savunmasızdır. COVID-19 pandemisinin getirmiş olduğu artmış iş gücü nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde takip edilen hasta sayısında ve takip kalitesinde değişiklikler olmuştur. Çalışmamızın birincil amacı, pandeminin ilk yılında artan sağlık ihtiyaçlarının, COVID dışı yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) yatan hastalara yönelik basınç ülseri takip ve tedavi stratejileri üzerindeki etkilerini incelemek, ikincil amacı ise beslenme desteğinin basınç ülserleri üzerine olan etkisini ve bu süreçteki seyrini incelemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak--Mart 2021 (Grup 1) ve Ocak--Mart 2020 (Grup 2) tarihlerinde en az iki hafta COVID dışı YBÜ'de izlenen ve basınç ülseri ile takip edilen 120 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Hastaların demografik verileri ve komorbiditelerinin yanı sıra bakım evinden kabul edilmiş olması, kabuldeki basınç ülserlerinin evreleri, evrelerdeki değişiklikler, ve beslenme parametreleri kaydedildi. Profesyonel yara bakım ekibi tarafından yara evreleri ve değişimleri kayıt edildi. Bulgular: Grup 1'de 24 hastada bası yarası evresinde artış saptanırken, Grup 2'de yara evresinde artış izlenmedi (32.0'a 0, p=0.000). Hastanede yatış sırasında ölçülen transferrin değeri Grup 1'de daha düşük bulundu (1.23'e karşı 1.43, p=0.008). Grup 1'de yatışa göre 15. günde prealbümin değeri azaldı (0.9'a 0.2;p=0.008), CRP değeri arttı. Grup 2'de albumin değeri yatış gününe göre 15. günde (2.5'e 2.3;p=0.047) daha düşük bulundu. Sonuç: Pandeminin ilk yılında, COVID dışı nedenlerle yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda mevcut basınç ülseri evresinde artış ve beslenme durumunda azalma oldu. Bunun, COVID pandemisi nedeniyle artan hasta bakım ihtiyaçları ve sağlık personelinin tükenmişliğinden kaynaklanabileceğini düşünüyoruz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Southern Clinics of Istanbul Eurasia is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Nurses' professional values and care behaviors, which are accepted as the basis of nursing, have come to the fore in intensive care units where COVID-19 patients are mostly treated. Therefore, this research has been conducted as a descriptive study to examine the professional values and care behaviors of nurses working in the COVID-19 intensive care unit, giving care to patients with a diagnosis of COVID-19. The study has been conducted with 60 nurses working in the COVID-19 intensive care unit of a Research Hospital. The data have been collected based on nurses' self-reports by using a questionnaire containing sociodemographic data, Professional Values scale and Caring Behaviors-24 scale. In the study, it has been found that;34.9% of the nurses felt anxiety, 28.4% felt burnout during the pandemic process, the mean scores of care behaviors (5.00 ± 0.58) and professional values scale (128.35±16.67) were high, and there was a moderately significant positive relationship between them (r=0.429 p=0.001). As a result, it is recommended to plan trainings for nurses about the professional values and care behaviors of intensive care nurses and to conduct more comprehensive research on this subject. (English) [ FROM AUTHOR] Hemşirelerin sahip oldukları profesyonel değerler ile hemşireliğin temeli olarak kabul edilen bakım davranışları, COVID-19 hastalarının çoğunlukla tedavi edildikleri yoğun bakım ünitelerinde ön plana çıkmıştır. Dolayısı ile bu araştırma, COVID-19 tanılı hastalara bakım veren COVID-19 yoğun bakım ünitesinde çalışan hemşirelerin profesyonel değerleri ve bakım davranışlarının incelenmesi amacıyla tanımlayıcı bir çalışma olarak yapılmıştır. Çalışma bir Araştırma Hastanesinin COVID-19 yoğun bakım ünitesinde çalışan 60 hemşire ile yürütülmüştür. Veriler;sosyodemografik verileri içeren soru formu, Profesyonel Değerler ölçeği ve Bakım Davranışları-24 ölçeği kullanılarak hemşirelerin öz bildirimlerine dayalı olarak toplanmıştır. Araştırmada, hemşirelerin pandemi sürecinde %34.9'unun endişe, %28.4'ünün tükenmişlik duygusu hissettiği, bakım davranışları (5.00 ± 0.58) ve profesyonel değerler ölçeği (128.35±16.67) puan ortalamasının yüksek olduğu ve aralarında pozitif yönde orta düzeyde anlamlı bir ilişki olduğu bulunmuştur (r=0.429 p=0.001). Sonuçta hemşireler için, Yoğun bakım hemşirelerinin profesyonel değerleri ve bakım davranışları ile ilgili eğitimlerin planlanması ve bu konuda daha kapsamlı araştırmaların yapılması önerilmektedir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Journal of Inonu University Health Services Vocational School is the property of Inonu Universitesi Saglik Hizmetleri Meslek Yuksekokulu and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) ciddi solunum yetmezliğine neden olabilir. 2019 yılının son aylarında tüm dünyaya yayılmaya başlayan bu hastalık için kesin bir tedavi maalesef bulunamamıştır. Uygulanan tedavi ve solunum cihazı manüplasyonlarına yanıt alınamayan hastalar için ekstrakorporeal memranöz oksijenasyon (ECMO) uygulaması bir seçenek olarak görünmektedir. VV-ECMO desteği alan hastalarımızla ilgili deneyimlerimizi paylaşmak istiyoruz. VV-ECMO’ya alınan hastalarımızın üçünün de aşısız olduğunu belirtmek isteriz. Olgu: Olgu 1: Kırk bir yaş ek hastalığı olmayan erkek hasta acile gelişinin 3. günü yoğun bakıma, 5. gün mekanik ventilatöre ve 12. günü VV-ECMO’ya alınmış, 7 gün ECMO sonrası 19. gün eksitus olmuştur. Olgu 2: Kırk iki yaş bilinen hastalığı olmayan erkek hasta acile geldiği gün yoğun bakıma, 8. gün mekanik ventilatöre ve yine 8. gün VV-ECMO’ya alınmış, 23. gün ECMO sonrası 31. günde eksitus olmuştur. Olgu 3: Kırk altı yaş ek hastalığı olmayan kadın hasta acile gelişinin 3. günü yoğun bakıma, 9. gün mekanik ventilatöre ve 10. günü VV-ECMO’ya alınmış 8 gün ECMO sonrası 2 gün de yoğun bakım takibi yapılmış ve 20. günde eksitus olmuştur (Tablo 1, 2). Sonuç: COVID-19 hastalığı birçok hastada orta hafif seyredeken %5-10 olguda ciddi ve mortal olabilir. Mortalite yaklaşık %2’dir. Sromicki J ve ark. deneyimlerini paylaştıkları yazıda toplam 9 hastayı VV-ECMO’ya aldıkları ve hastaların 2 tanesini kaybettiklerini bildirmişlerdir. Bu yazıda hastaların mortalite nedenleri belirtilmemiştir. Yapılan bir çalışmada 234 ARDS’si olan COVID-19 hastasından 17 (%7,2) tanesine ECMO’ya alınmış, mortalite %94,1 bulunmuş oysa aynı merkezin konvansiyonel tedavi hastalarının mortalitesi %70,9 bulunmuş. COVID-19 pandemisi öncesinde 35 yaş, bilinen hastalığı olmayan 55 dakika resüsitasyonlu 35 yaş erkek hastamızı 8 gün VV-ECMO desteği ile sağlıklı şekilde taburcu edebilmiştik. Hastanemiz yoğun bakımında son 2 yılda 1000’in üzerinde COVID-19 yoğun bakım hastası takip edilmiş olup COVID-19 hastalığında ECMO sınırlı tecrübemiz olmasına rağmen sonuçların yüz güldürücü olmadığını paylaşmak istedik. Hepimizin çaresiz kaldığı genç, aşısız, kritik ARDS hastalarında çaresiz kaldığımız bir gerçek olup bu hastalar için tedavi ve destek arayışlarımız devam edecektir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Şiddetli akut solunum yolu sendromu-koronavirüs-2 (SARS-CoV-2) ile enfekte hastalarda bakteriyel enfeksiyonun prevalansı, insidansı ve özellikleri ile bilgiler sınırlıdır. Biz bu çalışmada entübe olarak yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) takip edilen COVID-19 hastalarında sekonder bakteriyel enfeksiyon (SBE) gelişimi ve bunun mortaliteye etkisini araştırmaya çalıştık. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada COVID-19 YBÜ’de takip edilen hastaların verileri retrospektif olarak tarandı. PCR testi pozitif olup entübe olarak takip edilen hastalar çalışmaya dahil edildi. SBE’nin varlığı yoğun bakıma kabul tarihinden 48 saatten sonraki dönemde ortaya çıkan CRP yüksekliği, prokalsitonin yüksekliği, kültür sonuçları ve enfeksiyon hastalıkları konsültasyonuna göre karar verildi. SBE’nin tanısının konduğu an “Sekonder Bakteriyel Enfeksiyon Zamanı” olarak kabul edildi. Bulgular: Tablo 1 ve Tablo 2’de hastaların demografik verileri ve laboratuvar sonuçları özetlenmiştir. Elde edilen bulgularda;hastaların 24’ünde kan kültüründe üreme, 18’inde trakeal kültürde, 6’sında idrar, 8’inde katater, 14’ünde çoklu üremeler mevcuttu (Tablo 4). SBE’nin tespit edildiği grupta mortalite daha yüksek olup (p<0,001) (Tablo 2), katateri olan hasta grubunda ise;sekonder bakteriyel enfeksiyon zamanı daha erkendi (p<0,05) (Tablo 3). Sonuç: Antibiyoterapi COVID-19 tedavisi için etkisiz olsa da, COVID19 şüphesi olan veya belgelenmiş hastalarda ko-enfeksiyonlar dışlanamadığında veya olası SBE nedeni gibi çeşitli nedenlerle uygulanmaktadır. SBE’li hastaların oranının %5-30 arasında değiştiği çeşitli kohort raporlarında bildirilmiştir. 2003’teki ilk SARS-CoV salgını sırasında, hastaların %30’una SBE teşhisi konmuş ve ko-enfeksiyon, hastalık şiddeti ile pozitif olarak ilişkilendirmiştir. Ayrıca bu SARS-CoV pandemisi sırasında yoğun antibiyotik kullanımının, çoklu ilaç direnci olan bakterilerin prevalansında artışa neden olduğu da görülmüştür. Sonuç olarak;antibiyotiğe dirençli bakterilerin artan sayısı bizi sadece bakteriyel enfeksiyonlara karşı daha savunmasız bırakmıyor, aynı zamanda viral pandemiler sırasında da savaşma gücümüzün azalmasına neden oluyor. Bu bağlamda SBE gelişimin önlenmesi, gereksiz antibiyotik tedavisinden kaçınma, ilaç direncinin önlenmesi gelecekteki pandemiler için şimdiden alınması gereken önlemlerdendir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) salgını, yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) ciddi morbidite ve mortaliteye neden olmaktadır. Pandemi sürecinde tedavi stratejilerden biri, iyileşen hastalardan elde edilen konvelesan plazmada (KP) bulunan spesifik antikorların infüzyonudur. Bu çalışmada YB ünitemizde yatan kritik COVID-19 hastalarında standart tedaviye eklenen KP uygulamasının mortaliteye olan etkisi araştırıldı. Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı alındıktan sonra retrospektif kohort şeklinde planlanan çalışmamızda 1 Nisan 2020-1 Kasım 2020 tarihleri arasında YBÜ’de tedavi edilen 255 kritik COVID-19 hastası değerlendirildi. Yapılan güç analizinde çalışmamız için en az 116 hasta gerektiği hesaplandı. Numerik verilerin karşılaştırılmasında, independent samples t-testi, bu testin varsayımları sağlanamadığında Mann-Whitney U testi kullanıldı. Kategorik değişkenlerin karşılaştırılmasında ki-kare testi, kikare testinin şartları sağlanamadığında ise Fisher’s-exact testi kullanıldı. KP kullanımının mortalite ile ilişkisini belirlemek amacıyla lojistik regresyon modeli kullanıldı. Ístatistiksel anlamlılık sınırı olarak p<0,05 belirlendi. Bulgular: Hastalar: Standart tedavi alan (n=153;%60,0) ve KP uygulanan hastalar (n=102;%40,0) olarak 2 gruba ayrıldı. Demografik bulgular her iki grupta benzerdi. YBÜ takibi sırasında KP verilen 52 (%51,0) ve KP verilmeyen 108 (%70,6) hasta entübe edildi (p<0,05). Mekanik ventilasyon süresi açısından iki grup arasında anlamlı fark yoktu. Yirmi sekiz günlük mortalitenin KP alan hastalarda daha düşük olduğu (p<0,05), KP transfüzyonundaki her bir günlük gecikmenin mortalite olasılığını 1,3 kat artırdığı (OR: 1,369;CI 95%: 1,155-1,622), APACHE II skoru >15 olan hastalarda KP transfüzyonunun mortaliteyi düşürmediği saptandı (Tablo 1). Sonuç: KP etkinliği transfüzyonunun zamanlaması ve kritik hastalığın şiddetinden etkilenmektedir. COVID-19 hastalarında KP kullanımının mortalite ile olan ilişkisini araştıran çalışmaların sonuçları birbirlerine zıt yöndedir. Sonuçlarımız YB ünitemizde takip edilen benzer klinik özelliklere sahip COVID-19 hastalarında standart tedavinin yanında erken dönemde KP kullanımının mortaliteyi düşürdüğünü, yüksek APACHE II skoru olan hastalarda ise KP transfüzyonunun etkin olmadığı yönündedir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Yoğun bakım ünitesine (YBÜ) yatış gerektiren COVID-19 hastalarında gelişen spontan pnömotoraks (SPX) ve spontan pnömomediastinum (SPM) olgularını vurgulamak ve olası predispozan risk faktörlerini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: 20 Mart-17Aralık 2020 tarihleri arasında YBÜ’ye kabul edilen COVID-19 hastalarının verileri hastane kayıtlarından retrospektif olarak tarandı. Çalışmaya tanısı laboratuvar olarak doğrulanmış ve SPX, SPM gelişen COVID-19 hastaları dahil edildi. Hastaların demografik verileri, radyolojik görüntülemeleri, laboratuvar incelemeleri, klinik yönetimleri, kültür sonuçları ve mortalite oranları araştırıldı Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 305 hastanın 30’un da SPX ve SPM tespit edildi. Olguların medyan yaşı 70 (IQR, 62-78) olarak bulundu. Erkek hasta sayısı 20 (%66,7, medyan yaş, 66,7) ve kadın hasta sayısı 10 (%33,3) olarak tespit edildi. Hastalarda en çok görülen komorbiditeler ise sırasıyla hipertansiyon 16 (%53,3), diabetes mellitus 10 (%33,3) ve kronik obstrüktif akciğer hastalığı 5’dir (%16). Olguların COVID-19 açısından BT değerlendirmeleri, tipik 25 (%83,3), atipik 3 (%10) ve belirsiz 1 (%3,3) olarak değerlendirilmiştir. Trakeal aspirat kültürlerinde ise, Acinetobacter baumannii 10 (%43,3), Klebsiella pneumoniae 5 (%16,7) ve Pseudomanas auroginosa 2 (%6,7) üremesi olmuştur. Hastaların 25’inde (%83,3) septik şok tespit edilmiştir. Vasopressör ihtiyacı 25 (%83,3) hastada gelişmiştir. Hastalardan 26’sının (%86,7) entübe edilip invaziv mekanik ventilasyonla takip edildiği, entübasyon öncesi 12’sine (%40) yüksek akımlı nasal kanülle ve 22’sine de (%20) non-invaziv mekanik ventilasyonla tedavi uygulandığı tespit edildi. Ortalama YBÜ yatış süresi 12±7 ve ortalama hastanede yatış süresi ise 16±12 gün olarak bulunmuştur. Takip edilen hastaların 28 günlük mortalitesi %86,7 olarak tespit edilmiştir. Sonuç: COVID-19 hastalarında yüksek barotravma oranları, invaziv ve non-invaziv mekanik SPX ve SPM için risk faktörüdür. Her iki klinik durum da mortalite için bir risk faktörüdür. Barotravma risk faktörlerinin iyi bilinmesi ve akciğer koruyucu ventilasyon paremetrelerinin geliştirilmesi bu klinik durumu yönetmeyi kolaylaştırabilir. SPX ve SPM, için klinisyenlerin farkındalığını artıracak, tahmin ettirici risk faktörlerini ve laboratuvar verilerini öngören daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Hangi kritik Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) hastalarının fungal enfeksiyon geliştirme olasılığının daha yüksek olduğu konusu ve olası risk faktörleri belirsizliğini korumaktadır. Özellikle COVID-19 hastalarında invaziv fungal enfeksiyon gelişiminde kortikosteroidlerin ve diğer immün modülatörlerin rolü henüz aydınlatılamamıştır. Bu çalışmanın amacı, kritik COVID-19 hastalarında fungemi ilişkili klinik özellikleri, sonuçları ve risk faktörlerini tanımlamaktır. Gereç ve Yöntem: Etik kurul onamı sonrası üniversite hastanesi düzey 3 yoğun bakım ünitesi COVID-19 tanısı ile kabul edilen 550 hasta tarandı. Hastaların verileri kaydedilerek analizleri sağlandı. Bulgular: Taranan 550 hastadan fungal enfeksiyon tanısı alan 14 hasta çalışmaya dahil. Bu hastaların 5’i kadındı ve yaş ortalaması 55 yıl idi. Hastaların kabul anı karakteristik özellikleri Tablo 1’de gösterildi. Hastalar yüksek Akut Fizyoloji ve Kronik Sağlık Değerlendirmesi II ve Ardışık Organ Yetmezliği Değerlendirme Skoruna sahiptiler. Yoğun bakım yatış süresinde hastalara uygulanan tedaviler ve primer, sekonder sonlanımlar Tablo 2’de gösterilmekle beraber fungemi hastalarının %85,7’si kaybedildi. Hastalarda uzun süre hastane ve yoğun bakım yatışı gözlendi. Fungal enfeksiyon anındaki karakteristik özellikler ve fungal enfeksiyona ait bilgiler Tablo 3’te gösterildi. Bu hastalarda enfeksiyon öncesi uzun süre steroid kullanım zamanıyla göze çarparken beraber en sık odak periferik kan en sık üreyen mikroorganizma Candida türleri idi. Sonuç: Çalışmamız sonucunda en sık fungemi etkeni Candida türleri olarak belirlenmiştir. COVID-19 hastalarında normal popülasyonla karşılaştırdığımızda fungemi insidansı 1.000 yoğun bakım günü başına normal popülasyon daha yüksekti. Fungemi saptanan hastalarda %85,7 gibi yüksek mortalite oranları saptandı. Fungemi saptanan hastalarda mortalite için risk faktörleri uzun süre steroid kullanımı, uzun süre yoğun bakım yatışı olarak bulundu. Çalışmanın karşılaştırmalı analizleri yapılmaya devam edilmektedir. Ön analiz sonuçları sunulmuştur. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Solid organ nakli alıcılarında immünosüpresyonun ağır COVID-19 enfeksiyonu için bir risk faktörü olduğu düşünülmekte ve bu hastalarda greft disfonksiyonu, çoklu organ yetmezliği ve mortalite riski normal popülasyona göre artmaktadır. British Transplantation Society (BTS) bu hastalarda immünsüpresif tedavilerde doz azaltımı ve destekleyici tedaviler önermektedir. Bu çalışma ile;daha önce homojen verisi olmayan COVID-19’lu yoğun bakım hasta grubunda renal transplant alıcılarının klinik sonuçları sunulmuştur. Gereç ve Yöntem: Etik kurul onamı sonrası 3. düzey üniversite hastanesi COVID-19 yoğun bakımında Mart 2020-Ocak 2022 arası takip edilmiş 550 hasta retrospektif olarak tarandı ve böbrek nakil alıcısı olan hastalar çalışma grubu olarak belirlendi. Bulgular: Çalışmaya alınan 550 hastanın 15’i renal nakil alıcısı bunlardan 5’i kadındı.Ortalama yaş 52 yıl idi. Yoğun bakım öncesi hastane yatış süresi medyan 4 (IQR: 2-5) gün idi. Renal nakil zamanı COVID-19 tanısından medyan 30 ay (IQR: 11-58) önce idi. Hastaların 13’ü (%86,7) COVID-19 ilişkili ARDS (CARDS) tanısı mevcuttu. Hastaların bazal kreatinin medyan değeri 1,18 (IQR: 1,02-1,46) mg/dL idi. Eksitus olan hastalarda KDIGO evresi daha ileriydi. Hastaların %93,3’ünde pulse steroid tedavisine rağmen progresyon devam etti. Hastaların 12'sinde (%80) periferik kan dolaşımı enfeksiyonu tanısı konuldu. Hastaların demografik özellikleri ve yoğun bakım kabul klinik değerleri Tablo 1’de, uygulanan tedavilerin dağılımı Tablo 2’de, birincil ve ikincil sonlanımlar Tablo 3’te, mortaliteye göre kreatinin trendi Şekil 1’de ve KDIGO trendleri Şekil 2’de verildi. Hastalar medyan 2. günde (0-10) entube edildiler. Entübe edilen hastalarda mortalite %100 idi. Beş (%33,3) hasta yoğun bakımdan taburcu edildi. Yoğun bakım mortalitesi %66,7 idi. Sonuç: COVID-19 tanısı konulan renal transplant alıcılarında CARDS nedeni ile yoğun bakım ihtiyacı geliştiğinde sağkalım oldukça düşüktür. Çalışmamızda hastaların transplantasyon zamanı ile tanı zamanı arasında uzun süre mevcuttu ve çoğunun birden fazla komorbiditesi vardı. CARDS ile takip edilen ve mortal seyreden olguların tamamı IMV ile takip edilen ve KDIGO evresi ileri olan AKI hastalarıydı. Sekonder enfeksiyonların sık görüldüğü bu hasta grubunda immünosüpresif ilaçların yönetimi oldukça önemlidir. Çalışmanın karşılaştırmalı analizleri yapılmaya devam edilmektedir. Ön analiz sonuçları sunulmuştur. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Bu çalışmanın amacı, üçüncü basamak pandemi merkezi olan Ankara Şehir Hastanesi Yoğun Bakımları’nda COVID-19 gebe hastaların dönemsel özelliklerini paylaşmak. Gereç ve Yöntem: 21 Mart 2020-30 Kasım 2021 tarihleri arasında YBÜ’ye kabul edilen gebe hastaların verileri etik kurul onamı sonrası retrospektif olarak incelendi. Hastaların demografik ve klinik özellikleri üç döneme ayrılarak (Ağustos-Aralık 2020, Ocak-Haziran 2021, Temmuz-Kasım 2021) karşılaştırıldı. Bulgular: Toplam 109 gebe COVID-19 hastanın ortalama yaşı 30,5, APACHE II 9,68, gebelik haftası 28,5 idi. Hastaların %98’i tekil gebelik, %72,5’i 3. trimesterde, %92,6’sında PCR pozitif, %20,1’i delta varyantı, 5’i aşılı idi. %94,5’i dispne ile başvurdu, %45’inin IMV gereksinimi oldu, MV süresi 8,5 gün, YBÜ yatış süresi 11,6 gün idi. Yedi hastaya ECMO uygulandı, %21’inde gebelik devam etti, %49,5’ine 250 mg steroid, %34’üne anakinra, %57,8’ine antiviral verildi. Mortalite oranı %25,6’idi. Hastaların 18’i (%16,5), AğustosAralık 2020;23’ü (%21) Ocak-Haziran 2021, 68’i (%62,4) Temmuz-Kasım 2021’de YBÜ’ye kabul edildi. Sonuç: Gebelerde de en sık başvuru semptomu COVID-19’un tipik semptomu olan dispne idi. YBÜ’ne kabul gebelik süresi ilerledikçe daha fazla idi. Uygulanan tedaviler ve pnömotoraks gibi gelişen komplikasyonlar arasında fark bulunmadı. Ancak delta varyantı son periyotta tespit edildi ve bu dönemde istatistiksel farklılık bulunmasa da YBÜ’ye kabul edilen gebelerin sayısında artış saptandı. Sonuç olarak, bu çalışmada, tüm toplumda olduğu gibi delta varyantının gebeleri de daha fazla enfekte ederek YBÜ’ye başvuru sıklığını artırdığı saptandı. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Íki yıl içinde COVID-19, her türlü komorbiditesi olan kişilerde hastalığa neden oldu. Bu dönemde karaciğer transplantasyonu yapılan hastalarda COVID-19’un seyrine ilişkin veriler paylaşılmaya başlandı. Bu olgu sunumunda, 8 ay önce karaciğer transplantasyonu olan COVID- 19 hastasının yoğun bakım ünitesinde başarılı tedavisi ve yönetimini sunuyoruz. Olgu: Altmış iki yaşında hipertansiyon ve DM öyküsü olan kadın hastaya 8 ay önce non-alkolik steatohepatit tanısıyla canlı vericiden transplantasyon yapıldı. On gün önce başlayan ateş, öksürük, halsizlik şikayetlerinin ardından dış merkezde PZR testinde SARS-CoV-2 tespit edildi. PZR pozitifliğinin 7. gününde dispne, hipoksemi ve takipnenin devam etmesi üzerine hasta acil servisten YBÜ’ye kabu edildi. Toraks BT’de bilateral akciğerlerde >%75 diffüz buzlu cam dansiteleri ve crazy-paving görünümü saptandı (Şekil 1). YBÜ’ye kabuldeki laboratuvar;lökosit 4,01x109/L, lenfosit 0,38x109/L (%9,4), nötrofil/lenfosit oranı 9, AST 29 U/L, ALT 43 U/L, albumin 36 g/L, LDH 510 U/L, CRP 0,06 g/L, interlökin-6 (IL-6) 35,1 pg/mL, ferritin 4,57 g/L, D-dimer 0,22 mg/L. AKG;pH: 7,37, kısmi PaO2: 37 mmH, PaCO2: 40 mmHg, bikarbonat: 23 mmol/L idi. HFNO tedavisi [(FiO2) %100, akış 60 L/dk], pulse steroid (metilprednizolon üç gün 250 mg/ gün), C vitamini (2x500 mg), DMAH (1 mg/kg/12 saat) uygulandı. HFNO’da hastaya pron pozisyon ve sağ-sol lateral pozisyon verildi. Takrolimus ve mikofenolat mofetil kullanan hastanın immünosüpresif tedavisine devam edildi. Günlük takrolimus düzeyine bakıldı ve doz ayarlandı. Takrolimus ilaç düzeyi 10,36 μg/L (5-20 μg/L) idi. Oksijen ihtiyacı azalan hastada 10. günde maskeye ardından nazal oksijene geçildi. Kontrol toraks BT’de buzlu cam alanlarında gerileme ve infiltrasyon görüldü (Şekil 2). On üçüncü günde hasta enfeksiyon hastalıkları servisine devredildi. Oksijene ihtiyacı kalmayan hasta 2 gün sonra evine taburcu edildi. Sonuç: Tüm SOT hastaları gibi, karaciğer transplantlı hastalar da COVID- 19 döneminde büyük bir riskle karşı karşıyadır. SARS-CoV-2 ile enfekte olduğunda mortalitesi yüksek olan SOT grubundaki hastalar dikkatle takip edilmelidir. Semptomlar göz ardı edilmemeli ve yoğun bakım ünitesinde tedaviye hemen başlanarak hastalar yakından izlenmelidir. Gerekli müdahaleler de geciktirilmemelidir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Ílk tanılı olgunun Aralık 2019’da Çin’in Wuhan eyaletinde tespit edildiği COVID-19 enfeksiyonu, ülkemizde Mart 2020 tarihinden itibaren görülmeye başlanmış, o tarihten itibaren yaklaşık 8 milyon vatandaşımız bu hastalıktan etkilenmiştir. Her yaştan hastanın etkilendiği bu dönemde gebelerde COVID-19 yönetimi zorluklar içermektedir. Ílimizde ortalama yıllık 70.000 doğum gerçekleşmektedir. Bu çalışmada;ilk pandemi olgusunun görüldüğü tarihten itibaren COVID-19 enfeksiyonu geçiren gebe hastaların yoğun bakımdaki seyirleriyle ilgili deneyimlerimizi paylaşmayı hedefliyoruz. Gereç ve Yöntem: Çalışma ilk COVID-19 olgusunun görüldüğü tarihten Ekim 2021 sonuna kadar görülen olgular retrospektif olarak taranmıştır. Mart 2020-31 Ekim 2021 arasında hastanemiz pandemi acil servise başvuruda bulunan 18 yaş üstü hasta sayısı 99161’dir ve bu hastaların 11035’i 15-49 yaş kadın hastaları oluşturmaktadır. Bu yaş aralığındaki hastaların 6100’ü gebe olup 390 hasta COVID-19 PCR testleri pozitif olarak hastaneye yatışları gerçekleştirilmiştir. Yatan hastaların sadece 11’i yoğun bakımda takip edilmiştir. Bulgular: Yoğun bakıma yatan hastaların yaş aralığı 26-42, gebelik haftaları ise 25-37 hafta olup hepsinin üçüncü trimestrda oldukları tespit edilmiştir. PCR testlerinin pozitifleşme gün aralıkları 1. ve 10. gün arasında değişmektedir. Yirmi beş haftalık gebe dışındaki hastaların hepsinde gebelik yoğun bakıma yatışın ilk haftası içersinde sonlandırılmıştır. Yapılan sezaryenler sonrası doğan bebekler yenidoğan yoğun bakıma sevk edilmiş ve bakımları tamamlandıktan sonra şifa ile taburcu edilmiştir. Sadece bir hastada gebelik devam ettirilmiş ve şifa ile taburcu edilmiştir. Yatış anında lökosit sayısı 4000-17330, CRP değeri 41-139, D-dimer 0,38- 1,75, prokalsitonin değerleri ise 0,06-0,86 aralığındadır. Hastaların ilk yatış oksijen satürasyonları 70-92 arasında değişmektedir. Yoğun bakıma yatışı gerçekleşen bu hasta grubunda hastaların 4’ü eks olmuş, diğerleri şifa ile taburcu edilmiştir. Yatış süreleri 9 gün ile 90 gün arasında değişmektedir. Sonuç: COVID-19 enfeksiyonu geçiren gebelerde hastalığın takibi multidisipliner yaklaşım gerektirmektedir. Kullanılan ilaçların olası teratojenik etkilerinden ötürü gebelik sonlandırılması akılda tutulması gereken bir seçenek olsa da süresi ve doğum sonrası bebekte görülebilecek komplikasyonlar açısından dikkatli olunmalıdır. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: COVID-19 olgularının klinik belirtileri, asemptomatik hastalık ve/veya hafif üst solunum yolu enfeksiyonu gibi hafif belirtilerden akut solunum yetmezliğine ve ölüme yol açabilen ciddi viral pnömoniye kadar geniş bir yelpazede yer almaktadır. Olgularının yaklaşık %15-20’sinde hastalığın en ciddi ve yaygın klinik formu olan pnömoni ve %5’inde ise yoğun bakım takibi gerektirecek düzeyde kritik hastalık gelişebilir. Bu olgu sunumda yoğun bakım ünitemizde (YBÜ) takip ettiğimiz genç bir hastanın YBÜ’den eve taburculuk serüvenini paylaşmayı amaçladık. Olgu: On dokuz yaşında bilinen bir sistemik hastalık öyküsü olmayan kadın hasta nefes darlığı, öksürük ve ateş yüksekliği şikayeti ile acil servise başvurdu. Hastanın acil serviste çekilen toraks BT’sinde bilateral infiltrasyonlar izlenmesi ve COVID-19 PZR sonucunun pozitif olması üzerine hasta pandemi servisine yatırıldı (Şekil 1). Hastanın servisteki klinik izleminin üçüncü gününde solunum sıkıntısında artış ve hipoksisinde derinleşme olması üzerine YBÜ’ye kabul edildi. YBÜ’ye kabulün dördüncü gününde NIMV desteğine rağmen hipoksisi derinleşen hasta planlı olarak entübe edildi. COVID-19 ilişkili akut respiratuar distres tablosundaki hastada akciğer koruyucu ventilasyon stratejileri, prone pozisyon, inhale nitrik oksit uygulaması, kortikosteroid tedavisi ve sitokin uzaklaştırma işlemleri sonrasında kontrol akciğer grafisinde bilateral infiltrasyonlarında belirgin regresyon, oksijen ihtiyacında ve klinik tablosunda belirgin düzelme izlendi. Ancak olgunun YBÜ’ye kabulünün 14. gününde ani gelişen desatürasyonu ve oksijen ihtiyacında ani artış sonrasında çekilen PA akciğer grafisinde sağda total pnömotoraks gelişmesi üzerine sağ tüp torakostomi uygulandı (Şekil 2). Olguya yoğun bakım yatışının 28. gününde uzamış entübasyon süresi nedeni ile yatak başında perkütan trakeostomi açıldı. Klinik izleminde mekanik ventilatörde ayrılan ve t-tüpte izlenen hastanın trakeostomisi yoğun bakım yatışının 48. gününde dekanüle nazal kanül oksijen ile takip edilmeye başlandı. Olgu yoğun bakım yatışının 52. gününde oda havasında takip edilecek şekilde servise taburcu edildi. Sonuç: Her ne kadar yaşlı ve komorbiditesi olan COVID-19 olgularının hastaneye yatış ve mortalite riskleri daha yüksek olsa da;COVID-19 herhangi bir yaş grubundaki olguda ciddi hastalığa ve ölüme neden olabileceği akıldan çıkarılmamalıdır. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Geçtiğimiz iki yıl boyunca COVID-19 pandemisi tüm dünyaya yayılarak milyonlarca can aldı, sağlık sistemleri, çalışanları ve özellikle yoğun bakımlar üzerinde büyük bir stres ve yük oluşturdu. Bilim insanları hastalıktan korunma ve tedavi üzerinde çalışmalarını artırırken, COVID- 19, yoğun bakımcıları da yeni soruların yanıtlarını araştırmaya yöneltti. Geçmişte edinilen tecrübelerle, yeni virüsün yoğun bakımlardaki sürecini, hastaların sağkalımlarını artırmaya yönelik tedavi ve girişimler, yüz yüze olamasa da, yoğun bir şekilde tartışıldı ve tartışılmaya devam ediyor. COVID-19 tanısıyla yoğun bakım ünitesinde takip edilen kritik hastaların, hastalıklarının seyrindeki kötüleşmede “sitokin fırtınasının” olumsuz etkisi bilinmektedir. Hipersitokinemi ve multiorgan yetersizliği ile karakterize şiddetli bir sistemik hiperenflamatuvar sendrom olan sekonder hemofagositik lenfohistiyozisi (sHLH) tanımlamakta kullanılan H-skorunun COVID-19 hastalarında da sitokin fırtınasını öngörmekte kullanılabileceğine dair hipotezler mevcuttur. Çalışmamızda, yoğun bakımda COVID-19 tanısıyla izlenen hastaların H-skoru ile eş zamanlı olarak ölçülen IL-6 düzeyleri arasındaki ilişkiyi göstermeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: 23 Mart 2020-31 Aralık 2021 tarihleri arasında T.C. Demiroğlu Bilim Üniversitesi, Ístanbul Florence Nightingale Hastanesi, Yoğun Bakım Ünitesi’nde COVID-19 tanısı ile izlenen 150 sayıda hastanın H-skoru ile eşzamanlı ölçülen IL-6 düzeyleri arasındaki korelasyon retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Literatürdeki yayınların aksine COVID-19 tanısıyla yoğun bakımda izlenen hastaların eşzamanlı ölçülen H-skorları ile IL-6 düzeyleri arasında anlamlı bir korelasyon bulunamamıştır. Ístatistiki ölçümlerde Pearson ve Spearman korelasyon analizi kullanılmıştır. Sonuç: COVID-19 seyrinde, virüsün oluşturduğu anormal, aşırı immünenflamatuvar yanıt, hastalığın olumsuz sonuçlarıyla ilişkilendirilmiştir. Doğru zamanda, uygun dozda verilen anti-enflamatuvar tedavilerin sağkalımı artırdığına, yatış süresini kısalttığına ilişkin yayınlar mevcuttur. Bazı hastalarda, enfeksiyonun ilk haftasından sonra, sitokin fırtınası gelişebilmektedir ve erken tanı ve tedavi, ölümcül komplikasyonları engelleyebilmektedir. Antisitokin tedavilerin de yarar sağlayabileceği öngörülmüştür. Yan etkileri, bu tedavilerin sadece seçilmiş COVID-19 hastalarında uygulanmasını haklı kılmaktadır. H-skoru, sitokin fırtınası gelişebilecek hastaların tanınmasında önemli bir erken belirteç olabilir. Geniş serilerde taranarak veya başka sitokinlerle çalışılarak erken tanı ve tedavi yolları belirlenebilir [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)